De ontwikkelingen op de couveuse afdeling (NICU) gingen in de jaren tachtig en negentig in hoog tempo vooruit.
Pas eind jaren tachtig van de vorige eeuw was er meer aandacht voor de psychosociale ontwikkeling van een prematuur geboren kindje. Voor die tijd was het helemaal niet ongewoon dat vader en moeder op de gang stonden, en hun kindje voor het raam werd gereden om gezien te worden. Pas daarna werd de 'kangoeroemethode' in Nederland geïntroduceerd.
Maar kleding voor deze kleine kinderen was nergens te koop.
In 1995 ontwierp Gerda Mellema, moeder van twee prematuur geboren baby's, kleding welke voldeden aan de eisen van de NICU. Dat wil zeggen brand werend, ademend en voldoende ruimte voor de apparatuur die op het kindje aangesloten was.
Omdat er meer ouders waren die deze kleding zochten, is besloten om hiervoor een speciale kledinglijn op te zetten. Deze werd gratis verdeeld over alle uithoeken van de wereld. "Wanneer mensen met vakantie gingen vroeg ik of zij kleding voor mij mee wilden nemen," vertelt Gerda. Zij moesten wel zelf een ziekenhuis opzoeken nabij hun vakantie bestemming. Onderwijl maakte haar echtgenoot Niels decoratie welke in ziekenhuizen opgehangen kon worden, zodat de NICU iets meer op een babykamer ging lijken.
In 1999 ontpopte het idee om voor de grotere kinderen in het ziekenhuis toneelstukjes op te voeren.
Al snel was dit plan uitgebreid naar een breder publiek. In 2000 werd er geacteerd bij jongeren met een verstandelijke beperking en ouderen met dementie. Voordat bij een doelgroep opgetreden werd, is een cursus gevolgd die gericht was op de doelgroep. Zo is er een grote kennis verworven om aan elke behoefte te voldoen.
